Təbriz VƏFALI

***

Dinlərdən, dini kitablardan məlumatı olanlar yaxşı bilirlər ki, müasir dövrümüzdə dini baxışlara görə insanlar iki qrupa ayrılırlar. Birinci qrup monoteizmə, yəni, tək Tanrıya inananlar, ikinci qrupa atezimə, yəni, Allahı, dini və dini kitabları inkar edənlər aiddir. Lakin qədim dövrlərdə monoteizm və ateizm kimi dünyagörüşlərin ziddinə olan politeizm, yəni, bir neçə Tanrıya inanc mövcud idi və hazırda Hindistan, Tibet, buddizm və Afrika qəbilələrinin inanclarında politeizmə rast gəlinir… 

Azərbaycan müsəlman dövlətidir və üçrəngli şanlı bayrağımızdakı yaşıl rəng də respublikamızın İslam sivilizasiyasına, İslam dininə mənsubluğu ifadə edir. Düzdür, ölkəmizdə tək Allaha sitayiş edilir. Ancaq bununla belə Azərbaycanı “çoxallahlı” dövlət kimi qəbul etmək olar. Çünki…

Birisi bir şeir yazır, sosial şəbəkələrdə paylaşır, mahnı bəstələdir, müğənniyə oxutdurur, klip çəkdirir.

Digərisi bir hekayə, esse-filan, bir başqası publisist məqalə yazır. Sonra onlar yazdıqlarını məşhurlaşdırmaq, geniş oxucu auditoriyası toplamaq üçün ilan kimi dəridən, qabıqdan çıxırlar və… 

Və sonra şeir, hekayə, esse və sair yazanlar ayaqlarını yerdən “üzüb” başlayırlar qanadsız-filansız göydə “uçmağa”. Statuslar yazırlar, KİV-lərə ya pullarıyla, ya da dost-tanışa xahiş-minnət etməklə təmənnasız açıqlamalar, müsahibələr verirlər, özlərini Nizami Gəncəvidən, Məhəmməd Füzulidən, İmadəddin Nəsimidən, Mirzə Ələkbər Sabirdən, Səməd Vurğundan, Bəxtiyar Vahabzadədən və digərlərindən üstün tuturlar. Belələri özlərini ədəbiyyatın, nəsrimizin, poeziyamızın, publisistikamızın “Allah”ı sayırlar…  

Korifey sənətkarları bəyənməyən bəzi müğənnilərimiz var ki, onlar özlərini “superstar”, “meqastar”, daha nə bilim nə star hesab edirlər. Canlı, yəni fonoqramasız oxuya bilməyənlər, canlı verilişlərdə danışarkən ağızlarından horra tökülən, səsyazma studiyalarında səsləri kompüter sistemləri vasitəsilə abıra salınan “sənət adamları” var ki, onlar da özlərini sənət dünyasının “Allah”ı olduqlarını sübuta yetirmək üçün hər şeylərini qurban verməyə hazırdırlar…

Mətbuatımızda da “çoxallahlılıq” ən ağrılı və qlobal problemlərimizdən biridir. 1-2 məqaləsi, xəbəri, müsahibəsi qəzetdə dərc olunan, saytda, xəbər portalında yayımlanan bəzi media əhlimiz az qalırlar Bakıdan Azərbaycanın ən ucqar yaşayış məntəqələri olan Qusar rayonunun Gican və Qax rayonunun Sarıbaş kəndlərinə qədər hamını xışlaya-xışlaya getsinlər. 

Hələ bəzi media mənsubları əvvəllər özlərini “media baronu”, “boz kardinal” kimi aparsalar da, sonradan olublar mətbuatın “Allah”ı. Onların qılınclarının dalı da kəsir, qabağı da...

Aman, aman dad bəzi həkimlərin, ələlxüsus bəzi özəl klinikaların baş həkimlərinin əlindən. İçdikləri “Hipokrat andı” başlarına dəyən, “Burda mənəm, Bağdadda kor xəlifə” deyən tibb işçiləri az qalıblar öz heğemonluqları ilə dünyaya meydan oxusunlar. Onlar özlərini elə aparırlar ki, əgər yaşasaydı orta əsrlər dövrünün ən böyük təbiblərindən biri olan İbn Sinanı dərəyə susuz aparıb susuz gətirəcəklərinə əmindilər. Bir-iki məqaləsi dərc olunan, iki-üç televiziya verilişinə çıxan bəzi həkimlərimiz İbn Sinanın “Təbabət elminin qanunu”nu beş qəpiklik eləmək üçün ağızları kütlənmiş, korşalmış bıçaqlarını əllərində hazır tutaraq kəsməyə toyuq başı axtarırlar. Bir sözlə, onlar da tibb elminin “Allah”larıdırlar… 

Nə qədər ki Azərbaycanda “çoxallahlılıq” hökm sürür, vay gələcək nəsillərin halına…

MİA.AZ